maandag 1 oktober 2018

De Dochter van de Professor - een Striprecensie

(geschreven op 14-06-1998)


Dit door Dupuis uitgebrachte meesterwerk is in de verkeerde reeks beland: namelijk de Collectie 'Vrolijke Vlucht'. Veel van de andere albums in deze serie hebben een wat banale humor. Daarom mist het de aandacht die het verdient. Het is een verhaal over een onmogelijke liefde tussen een oeroude Egyptische farao en de mooie dochter van een archeoloog. Dit was erg ongewoon tijdens de dagen van koningin Victoria. Het is trouwens nu nog steeds een beetje vreemd dat een jong meisje valt voor de charmes van een mummy die niet zo dood is als hij zou moeten zijn. Om nog maar te zwijgen over het beantwoorden van deze liefde door de mummy.


Emmanuel Guibert en Joann Sfar zijn de mannen die dit vreemde romantische verhaal hebben gecreëerd. Op pagina één lijkt het of je midden in een verhaal bent terecht gekomen, maar toch voelt het niet dat je wat belangrijks hebt gemist. Op deze manier weten de heren al een lekkere vaart in het verhaal te krijgen. Het verhaal verandert geregeld van richting en verrast me telkens. De humor is in de trant van Monty Python's Flying Circus, alles lijkt onwerkelijk. Maar inplaats van te schaterlachen, moet ik het hele verhaal door glimlachen.


De tekeningen zijn geïnspireerd op oude films van Charlie Chaplin, Buster Keaton en Harold Lloyd. De lichaamstaal en expressie op de gezichten van de karakters zijn overdreven. In stomme films was dit gewoon, omdat de acteur niet kon zeggen dat hij blij of ongelukkig was, hij had immers geen stem. In één scene opent de dochter van de professor haar ogen zo wijd mogelijk en haar wenkbrauwen verdwijnen bijna boven op haar hoofd. Ze brengt haar hand naar haar opengesperde mond en kijkt naar het lijk. Wanneer haar vader het lijk ziet en vraagt wat dit allemaal te betekenen heeft antwoordt ze: 'Oh jee! Nooit gezien! Zou die daar al lang liggen, denk je?'. Terwijl ze zelf precies weet wat er gebeurt is. Het zou zo een scene uit een zwijgende film kunnen zijn.


Guibert neemt de ruimte om de personages goed vorm te geven. Hoewel de omgeving duidelijk een minder belangrijke plaats inneemt beslaan sommige tekeningen soms een hele pagina. De belichting is contrastrijk en sommige scenes zijn monochroom van kleur. De houtskoollijnen zijn bedachtzaam op de juiste plek neer gezet. De aquarel inkleuring is erg zacht en nonchalant. Zo lijken zelfs de dikke personages licht.


De dochter van de professor is een kunstwerk. Zowel het verhaal als de tekeningen zijn van hoge kwaliteit. Je zou haast elke afbeelding eruit willen halen, vergroten en aan de muur hangen. Nou ja, ik zou dat in ieder geval wel willen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten