“U doet me meer denken aan een soort Hercule Poirot dan aan een purser, wiens taak het is de dames te laten dansen en te waken over het welzijn van de heren…”
Als ik dit album open sla heb ik het gevoel dat ik terug ga naar 1912, het jaar dat de onzinkbare Titanic toch bleek te kunnen zinken. Maar het schip, waar dit verhaal zich af speelt, blijkt niet de Titanic te zijn en is niet 1912 maar de jaren 50. Op de Horizon, zoals het schip heet, bevindt zich een bont gezelschap. De dames, die op de eerste pagina’s geïntroduceerd worden, doen vermoeden dat dit verhaal gaat over een weinig zeggend theekransje. Maar hoewel het tempo van het verhaal niet erg hoog ligt is dit allerminst een saaie grafische novelle. De dames praten over ogenschijnlijk onbelangrijke dingen waarvan ik het idee heb dat deze alleen noodzakelijk zijn om de personages meer diepgang te geven. Maar langzaamaan ontvouwd zich een complexer verhaal waarin niet alleen de Dames van de Horizon, maar ook vele andere opvarenden niet blijken te zijn wie ze zeggen te zijn.
Het gebeurt mij wel eens dat ik strips en grafische novellen van een aantal bepaalde tekenaars verzamel en er later achter kom dat veel van die strips geschreven zijn door dezelfde scenarioschrijver. Dit overkwam mij bij Pierre Christin, die het verhaal voor ‘De Dames van de Horizon’ heeft geschreven. In de jaren 90 ging ik alles van Tardi verzamelen, een van de eerste Tardi strips die ik kocht was ‘Gerommel in de Rouergue’. In dezelfde periode ging ik ook Bilal strips verzamelen, die ik later weer weg deed omdat Bilals kleuren me gingen deprimeren. Maar dat terzijde. Gecharmeerd door de pasteltinten van Annie Goetzinger, die ook ‘De Dames van de Horizon’ heeft getekend, kocht ik ook enkele albums van haar. Op deze manier kreeg ik ongemerkt ook een groeiend aantal albums in mijn collectie waarvan de verhalen door Christin waren geschreven. Toen ik merkte dat ik de verhalen van deze albums ook erg goed vond en er achter kwam dat ze allemaal door dezelfde man waren geschreven besloot ik alles van Pierre Christin te gaan verzamelen. Ik ben zelfs de Bilal albums die ik had weg gedaan weer opnieuw aan het aanschaffen.
Christin had al vaker met Goetzinger samengewerkt voordat ze in 1999 samen ‘De Dames van de Horizon’ maakten. Ik vind dat zijn schrijfstijl heel goed past bij de tekenstijl van Goetzinger. Of misschien is het wel andersom, ze vullen elkaar goed aan in ieder geval. Goetzingers prachtige realistische tekeningen in zachte vriendelijke kleuren passen precies bij het rustige tempo van het verhaal. ‘De Dames van de Horizon’ heeft een intrigerend plot dat prima zonder achtervolgingen en vechtpartijen kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten