maandag 31 oktober 2016

Cannon 1 - een striprecensie


Cannon is vroeger zo grondig gebrainwasht door de communisten dat hij geen pijn meer voelt. Ook hebben ze hem zo getraind dat hij onkwetsbaar lijkt zo is hij een perfecte sovjet spion geworden. Eenmaal terug in de VS wordt hij gevangen genomen en terug gebrainwasht, maar het lukt ze niet om zijn ongevoeligheid ongedaan te maken. De Amerikaanse geheime dienst ziet dit alleen maar als een plus en Cannon gaat voor ze werken. Hij wordt op diverse missies gestuurd en heeft maar een echte geduchte vijand en dat is de Chinese madam Toy. Waar Cannon de beste geheim agent van Amerika is is madam Toy de beste van China.

Als Wallace Wood dit verhaal in 1981 schrijft draait de James Bond film ‘For your eyes only’ in de bioscoop. Deze film, met Roger Moore in de rol van de beroemdste geheim agent ooit, is dan al de 13 e James Bond film. De James Bond aflevering ‘Casino Royale’ uit de tv serie Climax! uit 1954 niet mee gerekend. Hoewel ‘For your eyes only’ niet zoveel opbracht als ‘Moonraker’ uit 1979 was James Bond toch nog ongekend populair. Het is dus niet zo vreemd dat er vraag was naar strips met een geheim agent in de hoofdrol. Maar Wallace Wood maakte er wel zijn eigen geheim agent van. Zo is Cannon serieuzer en gewelddadiger in deze strip reeks van drie delen. Maar het geweld wordt altijd gerechtvaardigd. Ook vrouwen worden bij deze scenes niet gespaard. Madam Toy weet, hoewel ze vrijwel altijd schaars gekleed is, wat vechten is.


Dat brengt mij bij het tekenwerk van Wallace Wood. Wie de ‘Doortje Stoot’ strips kent weet dat hij een voorliefde heeft voor mooie vrouwen, maar hoewel de mannen minder schaars gekleed door het verhaal denderen zijn die toch ook mooi getekend. Wood maakt goed gebruik van zwart/wit en enkele grijstonen door middel van rasters.

Mijn eindconclusie is dat dit een album is met een goed verhaal dat met vaart wordt verteld en ondersteund wordt door prachtige tekeningen. Wel moet ik de fanatieke feministen waarschuwen dat het naakt, hoewel mooi in beeld gebracht, niet altijd functioneel is.

----

Genre: spionage
Links:
Weird Fantasy striprecensie
Doortje Stoot striprecensie
Wallace Wood wikipedia
Wallace Wood comiclopedia
Cannon stripinfo.be
Cannon catawiki

maandag 24 oktober 2016

Copperhead Kid - De Kid contra de Aztekenprins - een striprecensie


Van 1964 tot 1974 werd door de Nederlandse uitgeverij Classics de succesvolle serie Sheriff Classics uitgegeven. Elke twee weken konden stripliefhebbers hun hart ophalen met een boekje vol stoere cowboys en lafhartige bandieten. In de jaren 70 raakten deze boekjes uit de gratie, hoogstwaarschijnlijk omdat de raciale stereotypen en het seksisme, waarvan in deze boekjes veelvuldig gebruik werd gemaakt, niet meer geaccepteerd werden. Dit is ook een van de redenen waarom ik mij niet aangetrokken voel tot de traditionele westerns. Een andere reden is dat ik de verhalen vaak oppervlakkig vind. Vaak gaat het over bandieten die gepakt moeten worden door een premiejager of kwaadaardige Indianen die een lesje geleerd moeten worden. Vroeger als kind al, toen we westerns na speelden wilde ik niet John Wayne, maar een Indiaan zijn.


Maar de comic die ik hier bespreek is geen strip uit de Sheriff Classics reeks die van de Classics uitgeverij komt. Dit is het eerste deel van een nieuwe Sheriff Classics serie die in het leven is geroepen door Windmill Comics. Het blijkt dat deze tweede reeks ook succes heeft, want er zijn sinds 2011 al 17 deeltjes verschenen. In dit eerste deel uit de nieuwe Sheriff Classic reeks staan twee verhalen. Het eerste verhaal, ‘De Kid contra de Aztekenprins!’, is een heel nieuw verhaal. De Kid gaat helpen een ontvoerde vrouw te bevrijden. Aangezien er in een comic maar weinig ruimte is voor het uitdiepen van karakters moet een comic het vooral hebben van een goed plot. Nou wil het feit dat scenarist Ramon Schenk de lezer wat dit betreft op zijn wenken weet te bedienen. Hij giet een oud thema in een origineel nieuw jasje. Hoewel de tekenstijl van Rik van Niedek strakker is dan die van een klassieke western strip doet hij toch niet onder voor zijn voorgangers in dit genre. Hij blinkt vooral uit in de actiescènes.

Het tweede verhaal, ‘De Rio Grande schuldbekentenis’, is een herdruk uit de eerste Sheriff Classics serie. Danny Teal verdwijnt samen met het geld uit zijn vaders kluis. Billy de Kid geloofd in zijn onschuld en gaat hem opsporen. Scenarist Joe Gill schrijft hier een standaard western verhaal, maar Pete Morisi’s realistische tekenstijl vind ik prima in orde.

Windmill Comics weet door oud en nieuw te combineren in een comic zowel de liefhebbers van de klassieke western als de liefhebbers van het modernere werk te bekoren.

---

Genre Western
Links:
Copperhead Kid op Catawiki
Windmill Comics site
Pete Morisi op Wikipedia
Rik van Niedek site
Joe Gill op Wikipedia

maandag 17 oktober 2016

Blank Requiem - een striprecensie


Dit album verteld over negen dagen uit het leven van journalist Malcolm Lean. Het is 2024, de grote supermachten hebben afgedaan en er is een nieuwe voor in de plaats gekomen; de verenigde staten van Afrika. Onder de oude garde zijn er nog groeperingen die het oude blanke imperium nieuw leven in willen blazen. De Afrikanen zien deze toch wat nazistische bewegingen als een bedreiging. Dus ze dwingen de held uit dit verhaal, de blanke journalist Malcolm Lean, tot spionage. Journalist is een prima dekmantel om informatie in te winnen zonder argwaan te krijgen.

Elk hoofdstuk beslaat een dag uit het leven van onze held. Dit maakt dat het verhaal een wat langzaam tempo heeft. De vraag is; is dit erg? Mijn antwoord is; dat hoeft niet per see. Het verhaal kan interessant gemaakt worden door de karakters van de personages uit te diepen. Maar helaas zijn de personen in het verhaal van scenarist Benjamin Legrand erg vlak. Ik vraag mij af waarom is Anna Haas zo stil en wereldvreemd? Waarom wordt het personage Siri niet nuttiger gebruikt in het verhaal? Malcolm Lean blijkt een behendige vechtjas als het zo nodig mocht zijn. Waarom is er maar één moment van deze kwaliteiten gebruik gemaakt? Waarom wordt verteld dat de nekspieren van schurk Kurt Holmquist verlamd zijn? Er wordt in het verhaal helemaal niets mee gedaan en het zegt ook niets over zijn karakter. Allemaal vragen die onbeantwoord blijven.

Maar goed, het is natuurlijk niet vereist om karakters uit te diepen. Je kunt ook de strip spannend maken door actie en intriges toe te voegen. Hoewel er een familiestamboom voor in deze strip staat wordt hier, naar mijn mening, te weinig mee gedaan. Het verhaal zou zoveel spannender zijn als er wat meer familie intriges in het verhaal verwerkt waren.


Toch wil ik ook wat positiefs over deze strip zeggen en nee dat gaat niet alleen over de illustraties. Het verhaal loopt nu ook weer niet zo moeizaam als het nu lijkt. Ja het is een kabbelend verhaal, maar het krijgt op een gegeven moment, die ik niet nader zal noemen om niet te veel van de plot te verraden, toch een verrassende wending.


De illustraties van Jean-Marc Rochette zijn heel behoorlijk getekend. De personages hebben markante koppen en zijn van verre af al herkenbaar. De inkleuring is in hele toepasselijke donkere grijstonen. Toepasselijk omdat de toekomst er niet bepaald vrolijk voor ons uit zal zien als deze strip werkelijkheid zou worden.

Ik had dit album gekocht omdat het in de Wordt Vervolgd Romans reeks zit die ik verzamel. Ik denk niet dat ik het anders gekocht zou hebben. Dit vanwege de sombere uitstraling van de illustraties. Dan dringt de vraag natuurlijk op; is dit album de moeite waard om te lezen? Na enig twijfelen moet ik die beantwoorden met; ja. Alleen al vanwege de interessante speculatie over hoe de toekomst er mogelijk zou kunnen uit zien. Ik ga dit album zeker in 2024 nogmaals lezen.

---

Genre: Grafische roman
Links:
Blank requiem op Catawiki
Jean-Marc Rochette op de Comiclopdedia
Benjamin Legrand op Wikipedia

maandag 10 oktober 2016

Ash - een striprecensie


Faust is op zoek naar een schat en die schat blijkt de al vier eeuwen slapende Ash te zijn. Eenmaal haar bevrijd en wakker gemaakt te hebben begint een fantastisch avontuur waarin de grenzen tussen goed en kwaad vaag worden.

Ja het kost mij moeite om niet te veel van het verhaal te verklappen, want ik vind dit verhaal in twee delen zo ontzettend goed dat ik bang ben te veel te verraden. Scenarist van dit meesterwerk is François Debois. Hij is in 2007 pas begonnen met strips te maken en heeft al drie prijzen mogen ontvangen. En hij weet die reputatie dus ook met deze strip waar te maken.


Het tekenwerk van Krystel heeft wat manga trekjes, zo hebben de personages grote ogen en vaak ronde gezichten. Hoewel manga me op zich niet zo aanspreekt vind ik de steampunk kleding en machines prachtig getekend. Ook de sfeervolle inkleuring verdient een aparte vermelding. Zo zijn de scenes die ’s nachts afspelen in blauw tinten gekleurd en de binnen scene’s in oranje en geel tinten.

Sorry voor de wat korte recensie, maar geloof me als ik al niet fan was van de Collectie 1800 van Daedalus dan zou ik het bij het lezen van Ash absoluut worden. Ik ga zeker op zoek naar meer werk van François Debois. Het moge duidelijk zijn dat Ash een parel onder de strips is.

---

Genre: graphic novel
Links:
Ash op Catawiki
Ash op youtube

maandag 3 oktober 2016

Weegee - een striprecensie


Arthur Fellig is een zoon van emigranten uit Galicië (de landstreek op de noordhellingen en het voorland van de Karpaten die tegenwoordig tot Polen en Oekraïne behoort). Hoewel hij in de vroege jaren 20 van de vorige eeuw in de bioscoop zwijgende films begeleidde op viool koos hij niet voor een muzikale carrière, maar besloot hij fotograaf te worden. Omdat hij rijk en beroemd wil worden meet hij zich, in de jaren 30, een artiestennaam aan; Weegee. Deze naam refereerde aan het geluid van een korte golfradio. Hij was de eerste reporter die toestemming kreeg een korte golfradio in zijn auto te mogen hebben waarmee hij politieberichten kon beluisteren. Dit maakte dat hij jarenlang de eerste fotograaf bij tal van ongelukken, gewelddadigheden, misdaden, branden en andere nieuwsgebeurtenissen was, vaak nog eerder dan de politie zelf. Hij groeide uit tot de belangrijkste pers- en straatfotograaf van New York.

Weegee had een groot gevoel voor compositie en stoorde zich wel eens, of zeg maar gerust vaak, aan het feit dat lijken er niet altijd esthetisch bij lagen. Omdat hij vaak een van de eerste was op de crimescene veranderde hij vaak de positie van het lichaam of verplaatste hij objecten. Soms nam hij zelfs dingen mee naar huis. Of dat ook echt waar is betwijfel ik, maar een leuk gegeven is dat in ieder geval wel. Als hij, door zijn overmatige drank gebruik, deliriums krijgt vraagt hij zich af of hij niet gewoon society fotograaf moet worden.


Met dit album heeft scenarist Max de Radiguès een pakkend en licht humoristisch verhaal geschreven over een boeiende man. Deze biografie verteld meer over de persoon en het karakter van Weegee dan je op internet kunt vinden. Het is ook met humor geschreven, niet dat je nu naast je stoel ligt van het lachen, maar ik heb menig moment moeten glimlachen. Nergens wordt een moraliserend vingertje opgeheven.


Het tekenwerk van Wauter Mannaert is in zwart/wit en ondersteund door een grijstoon. De illustraties lijken spontaan uit de losse pols op papier gezet. Hij weet de sfeer van de jaren 30 en begin jaren 40 goed weer te geven, alles klopt van de kleding tot de auto’s en de huizen in de Lower East Side van New York. Het zou zo een vooroorlogse film kunnen zijn, hoewel ik niet, zoals Weegee het zou willen, een twee drie Humphrey Bogart in de titelrol zou zien.

---

Genre: Biografie
Links:
Max de Radiguès Wikipedia
Max de Radiguès Comiclopedia
Wauter Mannaert Comiclopedia
Wauter Mannaert website
Weegee Catawiki