maandag 27 juni 2016

Edmund Bell - De nacht van de spin - een striprecensie


In het wat slaperige Schotse dorpje waar de jonge Edmund Bell zich bevindt worden bij welgestelde burgers inbraken gepleegd. Opmerkelijk is dat bij elk van de inbraken de ogen uit portretten en beelden worden gesneden. Het is aan Edmund en zijn vader, een ex-hoofdopziener bij  Scotland Yard om de dader in de kraag te grijpen.


Dit is een strip naar een boek van John Flanders. Ik ben niet bekend met het originele boek en weet dus niet of scenarist Jacques Stoquart het verhaal goed heeft weten te samenvatten. Wat mij opvalt is dat het verhaal redelijk rustig begint, maar vanaf pagina 17, wanneer Edmund hallucinaties krijgt, komt het in een ongelofelijke stroomversnelling en vanaf pagina 36 vind ik het niet erg goed meer te volgen. Ik heb het gevoel dat er een pagina in de verkeerde volgorde tussen zit. Maar de ontknoping is dan weer wel duidelijk uit gelegd.


De prachtige realistische tekeningen zijn van René Follet. De pagina grote illustraties zijn ware schilderijen op zich en de pagina’s met actie zijn dynamisch getekend, wat de vaart van het verhaal ten goede komt. Ik vind het onterecht dat Follet eigenlijk altijd onder de radar is gebleven en nooit echt grote bekendheid heeft genoten.

Toch heb ik me wel vermaakt met dit album, mede omdat het zo’n grote vaart heeft.
Tot slot moet ik nog even waarschuwen; degenen met een spinnenfobie kunnen dit album misschien beter ter zijde leggen.

---

Genre: Detective
Links:
De zwarte schaduw recensie
De nacht van de spin recensie
De spooktrein recensie
John Flanders wikipedia
Bouüaert, Thierry (Wilbur H. Duquesnoy)
Stoquart, Jacques
Edmund Bell
Collectie Detectivestrips
René Follet wikipedia
Lefrancq

vrijdag 24 juni 2016

Mr. Wens - Kaarsen voor de duivel - een striprecensie


De beruchte crimineel Freddy Dolo ontsnapt steeds aan de politie. Zijn broer Martin, de goud eerlijke kaarsenverkoper, heeft er ook onder te lijden want niemand wil meer zaken met hem doen. Wens is vast besloten Freddy achter de tralies te krijgen.

Ook dit is weer een strip naar een boek van Stanislas-André Steeman. Het originele boek stamt uit 1932 en het is in 1946 verfilmd door Emile-Georges De Meyst. Ik ben niet bekend met het originele boek en ook niet met de film dus ik kan alleen mijn oordeel baseren op deze strip waar Duchäteau het scenario schreef. Ik heb zeer geboeid dit album zitten lezen en was aangenaam verrast toen de ontknoping zich ontvouwde.


Ik ben erg te spreken over het realistische tekenwerk van Didier Desmit. Wel vind ik het jammer dat het verhaal van 1932 naar het heden (1994, de tijd waarin deze strip verscheen) is getransporteerd. Ik hou namelijk erg van die oude auto’s en oude mode. Als ik het tekenwerk van Desmit vergelijk met dat van Musquera, die het eerste Mr. Wens album ‘Zes dode mannen’ tekende, moet ik zeggen dat mijn voorkeur uit gaat naar dat van Desmit. Het is net even wat gedetailleerder.

Ik heb erg genoten van dit album. Spannend verhaal en goed getekend.

Genre: Detective
Links:
De vijand zonder gezicht recensie
De moordenaar woont op nr. 21 recensie
Zes dode mannen recensie
Kaarsen voor de duivel recensie
Didier Desmit wikipedia
André-Paul Duchâteau wikipedia
Stanislas-André Steeman wikipedia
Mr Wens
Collectie Detectivestrips
Didier Desmit Comiclopedia
Duchâteau, André (André-Paul Duchâteau, M. Vasseur, Miche...)
Steeman, Stanislas-André
André-Paul Duchâteau Comiclopedia
Mr. Wens op stripinfo.be

maandag 20 juni 2016

De avonturen van de Mini-mensjes - Minimensjes in Brontoxico - een striprecensie


Dit is het tweede deel van deze serie. In dit verhaal wordt professor Hondegger door de schurken van het kleine Zuid-Amerikaanse oliestaatje Brontoxico ontvoert. Het is aan de Vries en zijn vrienden om hem te gaan bevrijden.


In mijn recensie van het eerste deel schreef ik al uitgebreid over schrijver en tekenaar Seron, daarvoor verwijs ik naar die recensie.
Het eerste deel vond ik al erg leuk en ik moet zeggen dat dit tweede deel nog leuker en spannender is dan het eerste deel. De reis naar Brontoxico is erg spannend om nog maar te zwijgen over de uiteindelijke bevrijding van de professor. Hoewel dit niet echt een humoristische reeks is komt er ook zo af en toe wat humor om de hoek kijken. Zo wordt Stookers zeeziek tijdens een erbarmelijke zee reis en wordt de staart van een kat in de brand gezet om een van de kornuiten van de Vries te redden. Ik vind het einde ook heel goed, maar daar zal ik niet te veel over verklappen.


Prima album, zeker een aanrader.

---

Genre: Avonturen
Links:
De Mini-Mensjes - De uittocht recensie
De Mini-mensjes - Minimensjes in Brontoxico recensie
Pierre Seron wikipedia
Pierre Seron comiclopedia
Minimensjes catawiki
Minimensjes stripinfo.be

vrijdag 17 juni 2016

Weird Fantasy no 13 - een striprecensie


In deze Amerikaanse comic staan vier science-fiction verhalen.
Het eerste ‘The End’ getiteld gaat over een radioactieve komeet die de aarde nadert. Gelukkig verbrandt de komeet in de atmosfeer, maar de radioactiviteit heeft er voor gezorgd dat alle zoogdieren onvruchtbaar zijn geworden. Is de mensheid nog te redden?
In ‘The Trip!’ wordt doctor Masterson verliefd op zijn assistente, miss Fuller. De liefde is wederzijds, maar de vrouw van Masterson wil niet scheiden. Als Masterson naar de ruimte-kolonies moet besluit hij zijn geliefde mee te nemen. Maar dit is niet zo eenvoudig, want ongetrouwde vrouwen mogen niet naar de kolonies. Maar al snel weet hij een oplossing hiervoor. Zullen ze dan toch eindelijk gelukkig worden?
‘Home to stay’ gaat over astronaut Dan Fawcett. Hij is gelukkig getrouwd en heeft een leuk zoontje. Maar hij volgt zijn hart en gaat telkens voor lange tijd weg op ruimtereis. Als zijn zoontje Jimmy een vallende ster ziet doet hij een wens. Hij weet niet dat zijn wens op wrede wijze in vervulling zal gaan.
Het laatste verhaal ‘Don’t count your chickens…’ gaat over een jongetje dat op pasen een vreemd gekleurd ei vind dat hem toe spreekt. Wanneer het uitgebroed is komt er een vreemd wezen uit die nog meer opdrachten aan het jongetje geeft. Zou de wereld pasen ooit nog als van ouds kunnen vieren?

Het origineel van deze comic is in 1951 verschenen, maar ik heb de herdruk uit 1973 gelezen. Afgezien van Doctor Who ben ik niet zo weg van science-fiction, maar deze comic bevatte zulke leuke verhalen dat ik me er prima mee heb geamuseerd. De verhalen hebben een vreemd soort zwart gallige humor waar ik wel van hou.

The artist of the issue is Al Feldstein. Naast zijn werk voor EC comics, de uitgeverij van deze comic, was hij ook editor van het satirische magazine Mad. Meestal schreef en tekende hij één verhaal per comic. Maar waarschijnlijk heeft hij voor deze comic alleen de scenario’s voor zijn rekening genomen. Zeker is wel dat hij de cover heeft gemaakt.
‘The End!’ en ‘Home to stay’ zijn getekend door Wallace Wood, die we natuurlijk allemaal kennen van zijn ‘Doortje Stoot’ strips. Wood onderscheidde zich later door het tekenen van vreemde aliens in zijn strips. Maar hier moeten we die helaas missen. Het tekenwerk voor deze comic is, begrijpelijkerwijs, nog erg studiomatig.


‘The Trip’ is getekend door Jack Kamen. Hij begon zijn carrière als assistent beeldhouwer. Na de tweede wereldoorlog begon hij strips te tekenen voor Fiction House en de Eisner & Iger studio. Feldstein, die ook voor de Eisner & Iger studio had gewerkt haalde Kamen naar EC comics.
‘Don’t count your chickens’ is getekend door Joe Orlando. In de vroege jaren 50 was hij de assistent van Wallace Wood. Zijn eerste verhaal onder zijn eigen naam verscheen in 1951. In de jaren 60 ging hij werken voor DC Comics.

Hoewel ik niet erg gericht ben op Amerikaanse comics, vind ik dit een hele leuke comic. De kwaliteit van de verhalen stijgt ver boven de gemiddelde Superman comic uit. Hoewel het tekenwerk erg studiomatig is, waarin er weinig vrijheid voor eigen interpretatie door de tekenaar is, vind ik het ook prima getekend.

---

Genre: Science Fiction Humor
Links:
Weird Fantasy op Catawiki
Weird Fantasy op Stripinfo.be
Al Feldstein op Wikipedia
Al Feldstein op Comiclopedia
Wallace Allan Wood op Wikipedia
Wallace Allan Wood op Comiclopedia
Jack Kamen op Wikipedia
Jack Kamen op Comiclopedia
Joe Orlando op Wikipedia
Joe Orlando op Comiclopedia
Cannon striprecensie

maandag 13 juni 2016

Rouletabille - De Moordmachine - een striprecensie


Dit album, naar een roman van Leroux, is het vervolg op ‘De bloedende pop’. In dit eerste deel zagen we hoe Jacques een levens echte pop maakt. In dit deel zien we hoe hij een vrouw ontvoert. Ook worden er een aantal moorden gepleegd waarbij hij betrokken zou zijn.
Het is aan Rouletabille en zijn vriend Jacques om de pop terug te vinden en de vrouw te bevrijden.



Ik ken het originele verhaal niet en moet dus afgaan op wat Duchâteau, de scenarist van deze strip, ervan heeft gemaakt. Hoewel ik dit niet het beste Rouletabille verhaal vind is het ook zeker niet het slechtste. Het eind is vrij voor de hand liggend, maar daar tegenover is de massa hysterie die na elke moord ontstaat erg treffend, soms tot in het absurde, weer gegeven.


Op het tekenwerk van Bernard Swysen heb ik niets op aan te merken. Hij zet de karakters met robuuste en hoekige lijnen neer.

Ik vind dit een oké album, maar zeker geen topper.

---

Genre: Detective
Links:
Rouletabille - Het mysterie van de gele kamer recensie
Rouletabille - Het parfum van de dame in het zwart recensie
Rouletabille - De bruid van de zon recensie
Rouletabille - De schat van het spook van de opera recensie  
Rouletabille - Het dubbele leven van Theophraste Longuet recensie
Rouletabille - De Moordmachine recensie
Bernard Swysen wikipedia
Bernard Swysen comiclopedia
André-Paul Duchâteau wikipedia
André-Paul Duchâteau comiclopedia
Gaston Leroux wikipedia
Joseph Rouletabille wikipedia
Joseph Rouletabille catawiki
Rouletabille op stripinfo.be

vrijdag 10 juni 2016

Bollie en Billie 1 - een striprecensie


In dit album van Jean Roba staan 60 gags van Bollie en Billie. Jean Roba starte zijn carrière in de jaren 50 als illustrator in de reclamewereld. In 1957 ging hij werken voor Dupuis en Robbedoes. Eind jaren 50 werd hij door André Franquin als medewerker aangeworven voor de Robbedoes en Kwabbernoot reeks. Maar hij werd vooral bekend door de Bollie en Billie reeks die hij in 1959 starte.


Ik had natuurlijk wel eens van Bollie en Billie gehoord, maar had de strips nog nooit gelezen. Min interesse in deze serie werd gewekt door dat ik op Catawiki Ley Kip achter zijn naam zag staan. Ley Kip is een samenwerkingsverband tussen Denis, Franquin, Roba en Jidéhem. Dus ik was in de veronderstelling dat Franquin, waarvan ik ook alles verzamel, mee had gewerkt aan de Bollie en Billie reeks. Bij nader onderzoek bleek dat niet het geval en bij het lezen van dit album herken ik ook de typische Franquin stijl niet terug, niet in de tekeningen en niet in het scenario. Toch ben ik vol goede moed dit album gaan lezen.


Om eerlijk te zijn heb ik het niet in één adem uitgelezen. Hoewel het tekenwerk mij erg aanspreekt, het is een leuke cartooneske stijl, vind ik de grappen meestal een beetje flauw. In 1962, het jaar van het verschijnen van dit eerste album, zullen de ondeugende streken van zowel Bollie als zijn hondje Billie misschien wat stof hebben doen opwaaien, maar nu kan bij mij slechts een enkele keer een glimlach op mijn gezicht toveren. Wel leuk vind ik dat het jongetje Bollie heet en het hondje Billie. Ook een leuk gegeven vind ik dat Billie vaak grappig is. Maar over het algemeen vind ik het niet een serie die ik de moeite waard vind om te gaan verzamelen.

---

Genre: Humor
Links:
Bollie en Billie op Catawiki
Bollie en Billie recensies op Stripinfo.be
Jean Roba op Wikipedia
Jean Roba op de Comiclopedia

vrijdag 3 juni 2016

Marsupilami - Vang ’ns een Marsupilami! - een striprecensie


Iedereen kent de grappige wezentjes van André Franquin wel. Zo ook ik, maar tot nu toe had ik de albums nog nooit gelezen. Ze traden het eerst op in 1952 in de Robbedoes en Kwabbernoot strips.   Het idee van de lange staart van de Marsupilami ontstond tijdens een tramrit die Franquin, Morris en Will geregeld maakten. Het viel hen op dat de conducteur erg veel taken had en ze bedachten dat een lange staart hem wel van pas zou komen. Elke keer als ze de tram namen bedachten ze dingen die de conducteur met een lange staart zou kunnen doen. Toen Franquin stopte met Robbedoes en Kwabbernoot behield hij de rechten. Nog in een Robbedoes en Kwabbernoot album tekende Franquin het dier, maar daarna verdween het uit de reeks omdat Franquin de Marsupilami een eigen reeks wilde geven. Later kreeg het dier ook zijn eigen tekenfilm reeks.


Het album wat ik nu bespreek is het 0 nummer. Dit is eigenlijk het 16e album, maar omdat dit album de eerste korte verhalen en gags bevatten die in Robbedoes verschenen hebben ze dit het 0 nummer genoemd. Daarom is het ook een uitstekend album voor de eerste kennismaking met de grappige wezentjes.



Ik vind het een erg humoristisch album en heb vaak hard op om de grappen moeten lachen. Om een voorbeeld te noemen is er een personage dat Bring M. Backalive heet. Zijn beroep is het vangen van zeldzame wilde dieren om die aan een dierentuin door te verkopen. Dus het is niet vreemd dat hij een Marsupilami wil vangen. Maar dit is niet zo gemakkelijk. Telkens is het beest hem weer te slim af wat hilarische momenten met zich mee brengt.

Zoals ik al zei is dit mijn eerste kennismaking met de Marsupilami en ik ben gelijk verknocht aan dit grappige dier. Dit zal zeker niet het laatste album zijn wat ik van deze grappige beestjes ga lezen.

---

Genre: humor
Links:
Marsupilami op Catawiki
Andere Marsupilami recensies op Stripinfo.be
Franquin op Wikipedia
Franquin op de Comiclopedia