vrijdag 1 december 2017

De Wurgsekte - een Striprecensie


De meeste mensen kennen het Engelse woord Thug, dat gewelddadige misdadiger betekend, wel. Maar deze strip gaat over de sekte uit India met dezelfde naam. Of het Engelse woord van deze sekte afkomstig is weet ik niet maar de leden van de Thugs waren zeker, als het niet meer is, even zo gewelddadig als de brute criminelen uit de gangsterfilms van veel later.


Zonder er heel uitgebreid over uit te wijden is de sekte ontstaan uit een legende. De voorouders van de Thugs hadden de Godin Kali geholpen een monster te verslaan door deze te wurgen. Kali beloonde ze door ze haar goddelijke bescherming toe te zeggen. Ze droeg ze op het gebruik van het reepje stof, waarmee het monster gewurgd was, aan hun kinderen te onderwijzen en elk slachtoffer dat ze op hun weg zond daarmee te wurgen. Maar zoals elke sekte hadden de aanhangers van Kali ook bepaalde regels en ceremoniële gebruiken. Zo was er een groepsleider die wurg expedities organiseerde en alleen tijdens deze expedities werden niets vermoedende reizigers, meestal kooplieden, gewurgd. Als ze niet op expeditie waren dan gedroegen de Thugs zich als gewone brave burgers. De Thugs gingen wel behoedzaam te werk als ze op wurgpad waren. Zo zorgden ze er wel voor dat ze geen Engelse kolonisten vermoorden want dat zou de kans dat ze gepakt zouden worden vergroten. Laat zich raden dat de lokale kooplieden maar wat graag blanke kolonisten in hun gezelschap hadden.


Als een inspecteur van de East India Company ontdekt dat Raven geld heeft verduisterd ziet hij zich genoodzaakt zich op een drastische manier te ontdoen van deze lastpak. Het geluk wil dat een bedelaar hem helpt bij het opruimen van het lijk en hem helpt te vluchten. Tegen een flinke portie geld natuurlijk, dat wel, het is zijn uitweg om uit zijn uitzichtloze positie te komen. Onderweg ziet Raven een processie voorbij komen waar een beeldschone vrouw in mee loopt. Dit is ook het moment dat we de goede kant van de in eerste instantie meedogenloze op geld beluste moordenaar zien. Als Raven hoort welk wreed lot deze vrouw is beschoren moet en zal hij haar redden. Laat zich raden dat hij zich hiermee veel problemen op de hals haalt. Om nog maar niet te spreken van de Thugs die nog op zijn pad zullen verschijnen.


Schrijver en tekenaar Guido Buzzelli vertelt met deze strip een interessant verhaal. Hij opent met een tijger die vertelt wat zijn geheim als professioneel jager is. Een les die Raven ter harte had moeten nemen, maar dat zou natuurlijk minder interessant zijn geweest voor het verloop van het verhaal. De realistische tekeningen zijn prachtig, ik kan niet anders zeggen.

De Wurgsekte uit de avonturier-reeks is kortom een aanrader.

De Wurgsekte op stripinfo.be
Guido Buzzelli op wikipedia
Guido Buzzelli op de comiclopedia

woensdag 1 november 2017

Folies Bergère - een Striprecensie


Verdun, 1918, aan het begin van de lente. De soldaten van de 17e compagnie infanterie noemen zichzelf liever de ‘Folies Bergère’. Want ze hebben gezworen dat als alles afgelopen is, ze ernaartoe gaan, naar de ‘Folies Bergère’ in Parijs. Maar hun frivole bijnaam kan geen schriller contrast vormen met de ellende waarin ze zich bevinden.

Dit is een album van scenarioschrijver Zidrou en tekenaar Porcel. Het is mijn eerste kennismaking met beide heren. Wel ken ik de serie ‘De Blauwbloezen’ natuurlijk, maar ik ben gestopt die te verzamelen voordat Zidrou het over nam (had trouwens niets te maken met het feit dat hij het over nam). Ik dan je zeker zeggen dat dit verhaal totaal iets anders is dan de humoristische serie die zich af speelt in de Amerikaanse Burgeroorlog.


‘Folies Bergère’ is een grimmig en een beetje een bizar verhaal over het wel en wee in de Franse loopgraven tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het is zeker niet zoals alle andere verhalen over deze verschrikkelijke oorlog.
Het verhaal begint met een soldaat die wonder boven wonder zijn executie heeft overleefd. Het zou een beetje een zweverig verhaal worden ware het niet dat de tekeningen zo grimmig waren geweest. Porcel’s illustraties zijn vrijwel altijd in zwart met sepia. Af en toe gebruikt hij rood om de verschikkingen op het slachtveld te benadrukken of roze in een droom om vervolgens de dromende soldaat op wrede wijze uit die droom weg te rukken door hem met de neus op de harde werkelijkheid te drukken.

Het verhaal dat zich in de loopgraven afspeelt wordt afgewisseld met scenes van Monet die zijn beroemde waterlelie schilderijen aan het schilderen is. Porcel gebruikt voor de schilderijen van Monet en diens palet vrolijke kleuren. Misschien leg ik er te veel in, maar ik zie hier een sprankje hoop in dit meedogenloze drama. Een ‘vervelend’ jongetje valt de meeste van het impressionisme telkens lastig, maar maakt in zijn eenvoud toch enkele opmerkingen die het overdenken waard zijn. Ik zie in hem de hoop voor de generatie na de oorlog, De Grote Oorlog die vanwege al zijn verschikkingen de mensen de lust moest benemen om ooit nog aan een nieuwe te beginnen. Wishful thinking, weten we nu. De mensen die de macht hebben om wel of niet een oorlog te beginnen zijn namelijk niet de mensen die zich wagen op het veld van eer.


Op de helft van het verhaal komt een moment waarvan ik denk dat dat een goed einde van het verhaal zou zijn geweest. Maar zoals zoveel soldaten die in deze ‘War to end all wars’ vochten zo vaak gedacht moesten hebben na elke verschrikking die ze mee maakten; ‘dit is te verschrikkelijk, nu moeten de generaals wel beseffen dat hier een einde aan moet komen’. Helaas zagen de generaals alleen maar meer reden om door te gaan en kwam het besef dat het genoeg was voor veel te veel soldaten en burgers veel te laat. Zo ook bij dit verhaal, het verhaal gaat niet alleen verder, maar wordt er nog eens stukke grimmiger op.

Deze grafische novelle valt moeilijk te plaatsen tussen alle andere Eerste Wereldoorlog strips. Het album is zeker een aanklacht tegen de onrechtvaardigheden die zich voordoen in een oorlog. Het brengt ter sprake de vraag of een oorlog sowieso gerechtvaardigd is. Er wordt een hard oordeel geveld over de redenen waarom de meeste oorlogen die in het verleden begonnen zijn en gerechtvaardigd werden.

Kortom; dit is een bijzonder album voor mensen met een sterke maag en mag zeker niet ontbreken in de boekenkast van iemand die geïnteresseerd is in de Eerste Wereldoorlog en / of oorlogen in het algemeen.

Zidrou op stripinfo.be
Porcel op stripinfo.be

donderdag 19 oktober 2017

Asterix en de race door de laars - een Striprecensie


Asterix is een van de weinige series die ik nog voor ik kon lezen al leuk vond en die ik als volwassene nog steeds erg leuk vind. Waar ik vroeger vooral genoot van de sublieme tekeningen van Uderzo herlees ik de albums tegenwoordig omdat ik de teksten, en vooral grapjes, van Goscinny zo briljant vind. Hij zorgt er voor dat er grappen in zitten voor kinderen en voor volwassenen. Zo lees je als volwassene een hele andere strip dan toen je kind was.

Helaas overleed Goscinny na 24 albums, nu 40 jaar geleden. Uderzo deed zijn best om de leegte die hij achterliet op te vullen, maar het zou nooit meer hetzelfde worden. Het dieptepunt kwam, wat mij betreft, met ‘Het geheime wapen’ waarin Asterix en Obelix te maken krijgen met buitenaardse wezens. Uderzo had met dit album een hommage willen brengen aan Disney, maar helaas resulteerde het in een lang uitgesponnen en saai verhaal. Dat de tekeningen nog steeds het zelfde niveau hadden als vroeger was een schrale troost. Teleurgesteld besloot ik te stoppen met het verzamelen van Asterix.


Uderzo maakte nog één album met korte verhalen, maar besefte waarschijnlijk zelf ook wel dat hij het stokje beter kon overdragen aan anderen. Het duurde vier jaar voordat opvolgers scenarist Jean-Yves Ferry en tekenaar Didier Conrad met weer een nieuw Asterix avontuur kwamen. Ik besloot ze een kans te geven en was blij verrast toen ik ‘Asterix bij de Picten’ en ‘De papyrus van Caesar’ las. Ferry bleek de geest van Goscinny goed begrepen te hebben. De originaliteit van de verhalen, de schrijfstijl en de grappen benaderen heel goed die van Goscinny. Conrad is ook een waardige opvolger van Uderzo. Je moet de albums van de twee tekenaars naast elkaar zien om de verschillen, die er nauwelijks zijn, te kunnen ontdekken.


Dus mijn verwachtingen voor ‘Asterix en de race door de laars’ waren hoog gespannen. Te hoog waarschijnlijk want ik moet bekennen dat ik in dit nieuwe album wat teleurgesteld ben. De grote lijnen van het verhaal doen erg denken aan ‘Asterix en de Olympische Spelen’. Beiden gaan over Asterix en Obelix die mee doen aan een wedstrijd en daarbij dwars worden gezeten door Caesar en zijn handlangers. Het enige wat dit album leuk maakt zijn de connecties die, doormiddel van grappen, het verleden en het heden met elkaar verbinden en de grappige namen. En de tekeningen van Conrad zijn natuurlijk ook altijd een lust voor het oog.

Hoewel ik dit dus een wat minder album vind twijfel ik er niet aan dat de 5 miljoen exemplaren als warme broodjes over de toonbank zullen vliegen. Ik kijk al weer uit naar het volgende Asterix avontuur in ieder geval, maar dat zal ongetwijfeld nog wel twee jaar gaan duren voor dat die uit komt.

zondag 1 oktober 2017

De zucht naar avontuur - een Striprecensie


Dit is een album uit de serie ‘Avonturier-reeks’. Ik vind dit een hele interessante serie omdat de verhalen zich afspelen in een tijd waarvan we weinig tot niets leren op school. Hoewel de verhalen fictie zijn zijn de omstandigheden waarin de hoofdpersoon beland werkelijk gebeurd en hebben de personages die een belangrijke rol spelen in de loop van de historie echt bestaan.


Hoewel niet alle delen uit deze serie even goed zijn is dit toch een deel dat zeker de moeite waard is. Omdat elk album geschreven en getekend is door één persoon wil het wel eens voorkomen dat de tekeningen prachtig zijn, maar het verhaal wat minder. Omgekeerd kan ook voorkomen. Zo is dit album geheel van de hand van de Italiaanse Dino Battaglia. De tekeningen zijn opzicht wel oké, maar ze zien er wat groezelig uit. Het is net of elke tekening een vroege steendruk is. De gelaatsuitdrukkingen gaan een beetje verloren door de dunne lijnvoering en de wat smoezelige schaduwen.

Dit verhaal speelt zich af in Noord Amerika tijdens de Zevenjarige Oorlog die begon in 1754. Ik had er nog nooit van gehoord, maar hij ging vooraf aan de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Een strijd waar de meeste mensen wel wat meer van weten. Tijdens de Zevenjarige Oorlog bevochten de Fransen en Engelsen, ieder gesteund door verschillende Indianenstammen, elkaar. Het zat wat ingewikkelder in elkaar, zoals je kunt lezen in de uitgebreide inleiding van Hugo Pratt, maar belangrijk is te weten dat Robert Rogers en zijn Rangers een belangrijke rol speelden in deze oorlog en dus ook in dit verhaal.


Liverpool, 1757, Christopher Nightly is op de vlucht voor een rivaal in de liefde en beland op een schip dat de bestemming Amerika heeft. Geld voor de overtocht heeft hij niet, maar de kapitein is hem gunstig gezind en hij mag mee. Nightly weet niet dat de kapitein hem, eens aangekomen in het land van opportunities, aan een pelsjager zal verkopen. Hij moet een jaar voor hem werken voordat hij weer een vrij man is. Maar zo lang zal het niet duren en een avontuur vol gevaren, waar Nightly in eerste instantie niet op zit te wachten, dient zich aan.

Battaglia schrijft een boeiend en spannend verhaal met vaart waarin onze avonturier in eerste instantie alleen probeert te overleven.

vrijdag 1 september 2017

Libertair Intermezzo - een Striprecensie


In deze strip lopen twee verhalen paralel aan elkaar. Aan de ene kant verteld het het verhaal van Pascal Rogas die in 1984 een boek schrijft over de Spaanse Burgeroorlog en het verhaal van enkele verzetsstrijders aan de vooravond van Spaanse opstand in 1936.

Spanje was in de periode tussen 1933 en 1939 sterk verdeeld. Je had de conservatieve (lees semi-fascistische) groep CEDA een samengestelde rechts-katholieke partij, monarchisten die zich verenigden in de religieus-conservatieve carlisten en de fascistische falangisten aan de rechters zijde. Aan de linkerzijde had je Het Volksfront, het CNT de anarchistische vakbond, de anti-stanilistiche communisten en het verbond van militante anarchisten. Je zou denken dat dit de ingrediënten zullen zijn voor een zeer gecompliceerd en onnavolgbaar verhaal, maar schrijver en tekenaar Paul Teng verstaat zijn vak en verteld een goed te volgen en spannend verhaal. Het is goed te volgen omdat uiteindelijk alle rechtse partijen zich verenigen en alle linkse partijen het zelfde doen om het zo tegen elkaar op te nemen.


Maar dit verhaal is niet zomaar een stripverhaal, Teng verbind de verhalen van de verzetsstrijders  met die van de schrijver door een gelijkenis te creëren van het liefdesleven van een van de verzetsstrijders met het liefdesleven van de schrijver. Dit maakt dit album meer dan zomaar een strip en verdient het terecht een plaatsje in de Wordt Vervolgd Romans reeks. De titel is dan ook zeer treffend gekozen.

Het verhaal eindigt waar de trieste loop van de geschiedenis begint. Het gevecht tegen de fascisten die uiteindelijk zal leiden tot de staatsgreep van Franco. Hij zou tot 1975 met ijzeren hand over Spanje regeren. In de burgeroorlog vielen meer dan 200.000 doden. Franco liet tussen de 367.000 en een half miljoen mensen opsluiten in 190 gevangenkampen en 12.043 kinderen van republikeinse ouders weghalen en geven aan weeshuizen, katholieke instituten en nationalistische echtparen.


Het realistische zwart-wit tekenwerk vind ik ook erg goed. Het valt mij op dat Teng zijn tekeningen licht heeft gehouden, dunne lijnen en witte vlakken hebben de overhand. Zelf had ik liever meer contrast gezien tussen de scenes die zich in 1984 afspelen en de scenes die zich afspelen in de jaren 30, maar ik besef dat ik nu een muggenzifter lijk.

Al met al een prima album.

Libertair Intermezzo stripinfo.be
Paul Teng wikipedia
Paul Teng comiclopedia

dinsdag 1 augustus 2017

Ugaki de samoerai - een Striprecensie


De meester van Ugaki de samoerai is vermoord en Ugaki is onderweg om hem te wreken, maar eerst moet hij er achter zien te komen wie hem vermoord heeft. Onderweg helpt hij anderen die in ruil beloven hem te helpen met zijn zoektocht naar de dader.

Robert Gigi, die zowel voor het verhaal als de tekeningen heeft gezorgd, heeft duidelijk gedegen onderzoek gedaan naar de Japanse geschiedenis. Hierbij, moet ik tot mijn spijt zeggen, is hij in de onderzoeksval getrapt. Het gevaar van te veel over je onderwerp weten is dat je verzand in het schrijven van bakken met tekst die uitweiden over van alles en nog wat wat niet echt belangrijk is voor het verhaal. Het vertraagd de loop van het verhaal alleen maar. Zo wordt uitgebreid verteld over een nachtwake die gehouden wordt. Op zich is de wake wel belangrijk voor het verhaal, maar het is naar mijn idee onnodig om 10 platen met uitgebreide dialogen te besteden aan wat er zoal op zo’n nachtwake verteld wordt.


Het verhaal begint wel veel belovend. Ugaki zoekt onderdak voor de nacht en klopt aan bij een verlaten huis. Hij valt in slaap en als hij wakker wordt wordt hij aangevallen door een vampier die hem bijt. Later blijkt dit een droom te zijn en de beet blijkt van een vos. Na dit voorval zet hij zijn zoektocht voort, maar toch blijf ik, te vergeefs, het hele verhaal door wachten tot dit voorval nog een staartje krijgt. Hoewel het einde van het verhaal me wel bevalt vind ik de reis er naar toe niet bevredigend. De gecreëerde situaties zijn interessant, maar de mensen die hij ontmoet worden onvoldoende uitgediept om het verhaal diepte te geven. Gigi had er voor kunnen kiezen om meer ruimte te geven aan actie scenes, dat had het verhaal meer vaart kunnen geven, maar hij heeft er voor gekozen om uitleg te geven in tekst en de actie te beperken tot enkele pagina’s. Jammer.

Het realistische tekenwerk is daarentegen prima gedaan. Gigi heeft oog voor detail wat vooral tot uiting komt in de kleding en uniformen.

Ugaki de Samoerai youtube recensie
Ugaki de samoerai op stripinfo.be
Ugaki de samoerai op catawiki
Robert Gigi op wikipedia
Robert Gigi op de comiclopedia

zaterdag 1 juli 2017

Marcel Labrume - Wat ben je mooi , Marcel, je bent een ploert, Marcel - een Striprecensie


Ik had altijd gedacht dat de aanloop naar en het voortduren van de Tweede Wereldoorlog simpeler uit te leggen was dan de situatie voorafgaand en tijdens de Eerste Wereldoorlog. Na het lezen van ‘Marcel Labrume: Wat ben je mooi, Marcel, je bent een ploert, Marcel’ van Attilio Micheluzzi heb ik die gedachte toch enigszins moeten bijstellen. Deze strip, uit de Wordt Vervolgd Romans reeks, gaat over de situatie in het door Frankrijk bezette Syrië in 1940.

Frankrijk regeert Syrië na de Eerste Wereldoorlog met ijzeren hand. Nadat in 1939 de Tweede Wereldoorlog uit was gebroken zette Frankrijk het 120.000 man tellende in het Midden-Oosten gestationeerde leger in tegen de Duitsers. Door een alliantie met de Engelsen te sluiten beginnen ze een offensief via de Balkan en Midden-Europa, via Thessalonika en de Sovjet-Kaukasus. De ineenstorting van Frankrijk in juni 1940 zette dit plan op losse schroeven. De Syriërs konden de Europese oorlog niets schelen en wilden niet langer onder mandaat staan van een land dat bovendien ook nog eens een nederlaag heeft geleden. Hoewel Engeland verklaard niet in conflict te zijn met Vichy-Frankrijk staan ze de bezetting van Syrië door een mogendheid niet toe. Als er in augustus 1940 een Italiaans-Duitse commissie in Syrië verschijnt en er een wapenstilstand komt staat Engeland de ontmanteling van het Franse Midden-Oosten leger toe. In Syrië had je verschillende partijen. Je had de Vichy gezinden, je had mensen die De Gaulle, die zich nog verzette tegen de Duitsers, steunden, je had joden en arabieren die elkaar naar het leven stonden, je had soennitische arabieren en de christelijke arabieren die voortdurend ruzie maakten, maar tegen de Fransen en Engelsen vormden deze arabieren dan weer één front en ze zijn voor de Duitsers en de Italianen zolang het maar geen joden zijn en tot slot had je de joden die de Duitsers en Italianen als vijand hadden.


Hoewel schrijver en tekenaar Attilio Micheluzzi zijn best heeft gedaan om in deze warboel een duidelijk te volgen werk van fictie te maken is hij daar jammer genoeg niet in geslaagd. Ik raak voortdurend de draad kwijt doordat ik niet meer kan volgen aan welke kant de personages staan. Ook het doel van het verhaal wordt me pas op de helft van het verhaal duidelijk. Micheluzzi heeft geprobeerd om enige verluchtiging in het verhaal te brengen door een dame te introduceren en ver over de helft van het verhaal blijkt inderdaad dat ze wel degelijk een functie binnen het verhaal heeft anders dan alleen maar mooi en mysterieus te zijn. Vanaf dat moment begint er ook een duidelijkere lijn te komen in het verhaal. Ze weet ‘held’ en opportunist Marcel Labrume over te halen zich in te spannen voor de goede zaak. Er valt de bediscussiëren hoe Micheluzzi dit in beeld brengt, maar zelf denk ik dat zijn less is more benadering een goede is.

Ook over de titel ‘Marcel Labrume: Wat ben je mooi, Marcel, je bent een ploert Marcel’ valt wat te zeggen. Ik vind dit een zeer vreemde titel want hoewel Marcel Labrume op het eerste gezicht een opportunist lijkt gedraagt hij zich nooit als een ploert.

Hoewel ik nog al onder de indruk was van Attilio Micheluzzi’s Petra Cherie serie moet ik bekennen dat ik in dit album wat teleurgesteld ben. Hoewel het ongetwijfeld mooi getekend is heeft hij van het interessante thema geen chocola kunnen maken.

Attilio Micheluzzi op wikipedia
Attilio Micheluzzi op de comiclopedia
Marcel Labrume op stripinfo.be
Marcel Labrume op Catawiki

donderdag 1 juni 2017

Gavrilo Princip: De man die WO I ontketende - een Striprecensie


Deze strip gaat over Gavrilo Princip, de man die in 1914 aartshertog Franz Ferdinand, troonopvolger van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie, en diens vrouw dood schoot en zo de Eerste Wereldoorlog ontketende. Verder wordt er wat meer verteld over de situatie voorafgaand aan de aanslag.

Als iemand mij probeert uit te leggen hoe deze oorlog ontstaan is heb ik altijd het gevoel dat ik naar een financieel adviseur van een bank zit te luisteren die mij een ingewikkeld financieel product wil verkopen. Hij vraagt dan of ik het begrijp, ik zeg nee en vervolgens verteld hij het in simpelere taal nog een keer en ik denk; Ja, dat kan ik volgen, klinkt logisch. Vervolgens denk ik na twee minuten; Hoe zat het ook al weer?

Begin 1900 heerste er veel onvrede onder de slavische volkeren. Ze waren wel eens waar bevrijd van de Turkse overheersers, maar daarvoor was Oostenrijk-Hongarije voor in de plaats gekomen die de slaven als inferieure mensen beschouwden. Zo gaf bijvoorbeeld de Oostenrijk-Hongaarse regering alleen maar vergunningen af aan Kroatische caféhouders als ze beloofden te spioneren voor de regering. Op 8 oktober 1912 verklaarde Montenegro de oorlog aan Turkije om zo de Macedoniërs te bevrijden, tien dagen later volgden Servië, Bulgarije en Griekenland. Omdat ze het niet eens konden worden over de verdeling van het bevrijde Macedonië verklaarde Bulgarije de oorlog aan Servië en Griekenland, en Roemenië en Turkije vielen Bulgarije binnen. Begrijp jij het nog? Nou ik ben al lang de weg kwijt.


Schrijvers Henrik Rehr en Marc Reynebeau hebben er voor gekozen om eenzijdig het verhaal van Gavrilo Princip te vertellen. We zien wel zo af en toe Franz-Ferdinand met zijn familie en we zien hem jagen en eigenwijs zijn, maar verder wordt er weinig over hem verteld. Is dat erg? Ik zou zeggen; Nee. Want Princip wist ook weinig over het leven van Franz-Ferdinand. Voor hem was hij alleen maar het gezicht van de onderdrukker. Hierdoor kun je je beter in de belevingswereld van Princip verplaatsen.

Gavrilo Princip was zonder enige twijfel een terrorist, maar anders dan de terroristen van nu, die hun aanslagen plegen op massa’s onschuldige mensen, pleegde Princip zijn aanslag direct op de machthebbers. Door deze daad van terreur wilde hij een ideaal afdwingen; alle slaven verenigd in één land; Joegoslavië. Hij heeft het niet meer mogen meemaken, maar in dat opzicht is hij geslaagd en Gavrilo Princip kreeg een heldenstatus. Maar ten koste van wat kun je je afvragen. 9.448.000 doden en 17.670.905 gewonden en dan heb ik het alleen nog maar over de militairen die vochten in de Eerste Wereldoorlog. Maar eerlijk is eerlijk dit had Princip niet kunnen voorzien.

De realistisch en klassiek ogende zwart wit tekeningen van Rehr doen wat denken aan litho’s. De pagina’s doen wat somber aan omdat de achtergrond vaak zwart of grijs is gemaakt. Ik vind het wel bij het verhaal passen, maar ik moet bekennen dat het me daardoor ook bijna drie jaar heeft gekost voordat ik het ging lezen.

Dit album geeft een goed inkijkje in de beweegredenen en idealen van een terrorist uit begin 20ste eeuw.
Gavrilo Princip Stripinfo.be
Gavrilo Princip Catawiki
Henrik Rehr Comiclopedia

zondag 7 mei 2017

Petra Cherie - een Striprecensie


Deze drie delen uit de Wordt Vervolgd Romans reeks gaat over een pittige dame die van allerlei gewaagde acties onderneemt om in de Eerste Wereldoorlog de geallieerden te helpen bij een overwinning. Saillant detail is dat ze een Poolse is met een Nederlands paspoort en zoals jullie misschien wel weten was Nederland neutraal in deze desastreuze oorlog. Hoewel alle drie de delen zich allemaal in 1917 afspelen is het alles behalve saai. Petra is alles behalve een doorsnee vrouw uit de eerste decennia van de 20ste eeuw. Als een van de weinige vrouwen heeft ze een vliegbrevet en een eigen vliegtuig. Super handig natuurlijk als je een Engels vliegtuig wil helpen in een luchtgevecht tegen de Duitsers.


Het spreekt me zeer aan dat er nu eens een vrouwelijke held opduikt in een door mannen gedomineerde geschiedenis. Meestal is het zo dat als er al vrouwen in de geschiedenisboeken voorkomen dat dat dan vaak in negatieve zin is. Denk bijvoorbeeld aan Mata Hari om maar eens bij de Eerste Wereldoorlog te blijven. Er zijn mensen die zeggen dat dat komt omdat de geschiedenisboeken altijd werden geschreven door mannen. Zelf laat ik dat even in het midden. Naarmate de 20ste eeuw vorderde werden vrouwen belangrijker voor de geschiedschrijvers. En met boeken als ‘1001 Vrouwen uit de Nederlandse geschiedenis’ en ‘1001 vrouwen in de 20ste eeuw’ komt er nu ook meer erkenning voor belangrijke vrouwen in de geschiedenis. Veel, of ik zou zelfs zeggen de meeste, vrouwen waarvan ik nog nooit heb gehoord.

Dus de geschiedschrijvers zijn langzaam aan in de goede richting aan het veranderen. Prachtig. Nu de frictieschrijvers nog, hoewel ik wel denk dat de stripwereld het voortouw trekt op dit moment. Er komen steeds meer vrouwelijke striphelden. Nu lijkt mij het belangrijk dat eerst de kinderboekenschrijvers zich actief gaan bemoeien met deze verandering. Want met het aantal kinderboeken met heldinnen die een actieve rol in het verhaal spelen is het nog steeds droevig gesteld. Het is daarom niet verwonderlijk dat de meeste meisjes onzekerder zijn dan jongens. Meisjes worden, vooral door sprookjes, verteld dat ze passief moeten gaan zitten wachten op een prins of zo. Terwijl jongens wordt verteld dat ze de redder en held kunnen zijn.


Maar ik dwaal af, ik weet het, dat gebeurt me de laatste tijd wel vaker. Terug naar de strip dus. De vele korte verhalen zijn getekend en geschreven door de Italiaanse Attilio Micheluzzi. De eerste twee delen ‘Zoete nevels van Vlaanderen’ en ‘Spionnen van Venetië’ bevatten alleen maar op zich zelf staande korte verhalen. Hoewel je de korte verhalen uit het laatste deel ‘De roos van de Bosporus’ ook afzonderlijk kunt lezen volgen de verhalen elkaar toch op. De strips verschenen voor het eerst in 1977 in het Italiaanse tijdschrift Il Giornalino. Hoewel ik ook heel erg van kloeke grafische novellen hou vind ik het ook prettig om korte verhalen te lezen. Ik denk ook dat voor korte verhalen is gekozen omdat het voor een tijdschrift gemaakt is. Zelf vind ik het altijd vervelend als ik een strip in een tijdschrift lees en ik moet wachten op het volgende tijdschrift om te weten hoe het af loopt. Ook vind ik de korte verhalen fijn omdat het zo van die ‘snoepjes’ zijn, zo vlak voor het slapen gaan nog even twee of drie verhalen lezen.

Het realistische zwart-wit tekenwerk vind ik erg goed gedaan, met name van de actiescènes ben ik onder de indruk. Mijn eindconclusie moet dus luiden; erg leuke albums, vakwerk Attilio.

Links:
Petra Cherie Stripinfo.be
Petra Cherie Catawiki
Petra Cherie Wikipedia
Attilio Micheluzzi Wikipedia
Attilio Micheluzzi Comiclopedia

zaterdag 6 mei 2017

Corto, altijd maar verder - een Striprecensie


Dit album bevat verschillende korte verhalen met maar één thema; de zoektocht naar El Dorado. De titel van dit album, ‘Altijd maar verder’, is ongetwijfeld het resultaat van deze eeuwige zoektocht naar het mythische goudland dat zich in Zuid-Amerika zou bevinden.

Corto Maltese is een van mijn favoriete fictieve personages. Als ik een stripfiguur zou willen zijn zou ik zeker, als ik niet zo’n hekel had gehad aan varen, best wel een jaartje Corto willen zijn. Hij is avontuurlijk, heeft een gezonde scepsis voor nationalistische, ideologische en religieuze aangelegenheden en heeft een droog soort gevoel voor humor, die hem ook in moeilijke tijden niet in de steek laat. Hoewel hij wel voor geld opdrachten aan neemt hecht hij niet zoveel waarde aan geld. Helaas is dit laatste een luxe die tegenwoordig alleen de mensen met geld zich kunnen veroorloven. Corto heeft vrienden uit allerlei rangen en standen. Zo spelen professor Steiner en de antiekhandelaar Levi Colombia ook in dit album een rol. Als Corto als jongen ontdekt dat hij geen lot lijn in zijn handpalm heeft kerft hij er zelf met een scheermes een in en besluit hij dat dit een teken is dat hij zijn lot zelf kan bepalen. Dit zal deels zijn avontuurlijke inslag hebben bepaald.


Hugo Pratt, de geestelijk vader van Corto Maltese, komt uit Venetië, dus het is niet zo vreemd dat hij er voor heeft gekozen om van Corto een zeeman te maken. Ook heeft Pratt veel gewerkt in de buurt van schepen. Zelf zegt hij dat hij water nodig heeft om zijn verbeelding aan het werk te zetten. Net als Corto is Pratt zelf ook een veel bereist man, zo heeft hij naast Italië ook in Buenos Aires, Londen en Frankrijk gewoond en maakte tussendoor nog vele korte reizen naar verschillende delen van de wereld.

Ik besef zelf ook wel dat het vandaag de dag onmogelijk is om een type als Corto Maltese te zijn. Hoewel hij het geweld niet op zoekt is hij toch zo af en toe genoodzaakt om zichzelf te verdedigen. Tegenwoordig heb je zo een rechtszaak aan je broek hangen. En ik denk ook niet dat het in je arm schieten helpt tegen een slangenbeet. Maar ik moet toegeven; het staat stoer.

Links:
Corto Maltese recensie
De macumba van gringo recensie
De ballade van de zilte zee recensie
In het teken van de steenbok recensie
Corto Maltese - De jeugd 1904-1905 recensie
Ten westen van Eden recensie
Fanfulla recensie
De man zonder geweten recensie
Advokaten in Dancalië recensie
De Kelten recensie
Onder een verre hemel recensie
Corto Maltese in Siberië recensie
Corto, altijd maar verder recensie
Corto, altijd maar verder Stripinfo.be
Corto, altijd maar verder Catwiki
Corto Maltese Wikipedia
Hugo Pratt Wikipedia
Hugo Pratt Comiclopedia


vrijdag 5 mei 2017

Het besloten land - een Striprecensie


In het kort gaat deze strip over een toch wel eigenaardig mannetje op een muur.

Voorin steekt schrijver Forest een verhaal af over wat hij wel en niet bedoeld heeft met deze kloeke grafische novelle > zap, oh nee het is geen tv. Beste meneer Forest, mag ik mijn eigen fantasie ook laten werken en zelf bepalen wat ik wel en niet in uw, wat vreemde, maar toch zeker originele verhaal zie? U begrijpt dus wel dat ik na het lezen van twee alinea’s van uw betoog ben doorgebladerd naar de strip.


De voorouders van Arthur Toch hebben al hun land verloren waardoor Arthur gedoemd is om op een muur te wonen. Maar Arthur is vastberaden om het land via een juridische weg weer terug te krijgen. In de tussentijd zit hij alle bewoners van het besloten land behoorlijk dwars door overal muren met hekken te zetten en geld te vragen voor het openen van die hekken. Wat dan weer tot resultaat leidt dat hij het grootste gedeelte van het verhaal rond rent op de muur. De bewoners op hun beurt zitten Arthur weer dwars door hem de toegang tot stroom en stromend water te ontzeggen. Het lijkt wel een aflevering van ‘De rijdende rechter’ waarin de een de ander het recht tot overpad weigert. Oké het is niet helemaal hetzelfde, maar jullie begrijpen de strekking. Zoals ook bij al die ruziënde buren in ‘De rijdende rechter’ lopen de irritaties over en weer hoog op. Dit en het feit dat de advocaten hebben besloten om het proces te vertragen om zo meer geld uit de zakken van Toch en de bewoners van het besloten land te kloppen, hoe typisch, leidt tot een onvermijdelijke climax.


Hoewel het verhaal niet kafkaiaans is doet Toch me toch denken aan Josef K uit Kafka’s ‘Het proces’, de brave burger die vals van een misdaad wordt beschuldigd en vecht tegen de rechtsstaat om zijn onschuld te bewijzen, waarbij alle bewijzen die hij aanvoert om deze onschuld aan te tonen tegen hem worden gebruikt. Ik weet het, de situatie is totaal anders, maar net zoals Josef K is Arthur Toch ook een wat sneue figuur en ook in ‘Het besloten land’ zijn er mensen die zich, buiten zijn medeweten om, bemoeien met zijn situatie.


Ik kan mij niet meer precies herinneren wanneer ik dit album, wat voor het eerst in 1983 gepubliceerd werd, heb aangeschaft, maar de reden kan ik me nog wel herinneren en dat kan er maar één zijn en dat is Tardi. Onnodig om te vertellen natuurlijk is dat hij voor de tekeningen heeft gezorgd. Als grote Tardi verzamelaar mocht dit album natuurlijk niet in mijn collectie ontbreken. Het thema van dit verhaal is ook op het lijf van deze toch wat tegendraadse tekenaar geschreven. Zijn voorliefde voor mensen die buiten de maatschappij staan of niet in een hokje passen moet hem hebben aangetrokken tot dit verhaal. Zijn expressieve karikaturale wijze van tekenen sluiten hier prima op aan. Hoezeer ik ook van de tekenstijl van Manara hou, ik zou er niet aan moeten denken dat dit verhaal in Manara’s stijl van tekenen was getekend. Zijn realistische en gelikte manier van tekenen zou ongepast zijn bij dit absurde verhaal met zijn al evenzo absurde personages.
Forest was zelf ook heel erg te spreken over Tardi’s tekenwerk. Hij zei hierover zelfs dat Tardi zijn personages begreep, dit lijkt mij trouwens ook wel een vereiste als je een verhaal van een ander in beeld moet brengen. Forest is trouwens niet de enige die deze uitspraak over Tardi deed, Malet zei hetzelfde toen Tardi zijn Nestor Burma boeken verstripte.

In alle opzichten vind ik dit een meer dan geslaagd album.

Links:
Het besloten land recensie op youtube
Het besloten land Stripinfo.be
Het besloten land Catwiki
Jacques Tardi Wikipedia
Jacques Tardi Comiclopedia
Jean-Claude Forest Wikipedia


donderdag 4 mei 2017

De laatste dagen van E.A. Poe - een Striprecensie


Zoals de titel al doet suggereren gaat deze strip over de laatste dagen van de beroemde dichter en schrijver Edgar Allen Poe. Poe stierf op 7 oktober 1849 onder mysterieuze omstandigheden in Baltimore. Twee weken daarvoor verdween hij en niemand die weet waar hij geweest is of wat hij in die tijd gedaan heeft.

Voor je deze strip gaat lezen zou je wat meer over Poe moeten weten. Poe was de man die een gehele nieuwe invulling gaf aan de term horror. Ook was hij de bedenker van een nieuw genre detective fictie toen hij ‘The murders in the Rue Morgue’ schreef. Veel van zijn verhalen zijn later verfilmd. In Dick Matena’s strip beland Poe in zijn eigen horrorverhalen.


De echte reden van zijn dood zijn altijd een bron van speculatie geweest. Sommigen zeggen dat hij gestorven is aan alcoholisme wat de verwarde staat waarin hij terug gevonden is kan verklaren. Hij kan een delirium hebben gehad. Andere theorieën zijn hondsdolheid, epilepsie en koolmonoxide vergiftiging. De diagnose die de doctoren in zijn tijd stelde was congestie van de hersenen. Dit is een plotselinge toeneming van het bloedvolume in de bloedvaten.

Leuk aan Matena’s strip is dat hij zichzelf een kleine rol toebedeeld in dit verhaal. Je zou kunnen gaan twijfelen aan de fictieve geestestoestand van Matena waardoor er een parallel kan getrokken worden tussen de schrijver / tekenaar van deze strip en de mentale toestand van Poe zelf. Zelf vind ik dit heel leuk gevonden.

Zowel het verhaal als de tekeningen zijn Matena op zijn best.

Links:
De laatste dagen van E.A. Poe Stripinfo.be
De laatste dagen van E.A. Poe Catawiki
Edgar Allan Poe Wikipedia
Dick Matena Wikipedia
Dick Matena Comiclopedia

woensdag 3 mei 2017

Shooting Star - Marilyn Monroe - een Striprecensie


Deze zeer interessante biografie over het grootste sekssymbool dat ooit geleefd heeft vind ik erg goed. Scenaristen echtpaar Jean-François Charles en Maryse Charles-Nouwens beschrijven het leven van Marilyn Monroe aan de hand van enkele belangrijke gebeurtenissen. Om het verhaal niet te saai te maken gooiden beide schrijvers de chronologische volgorde wat in de war, maar toch wordt het nooit een warrig of onbegrijpelijk verhaal. Niet verwonderlijk want Jean-François Charles sleepte al maar liefst zes prijzen in de wacht voor zijn werk en zijn vrouw Maryse ontving in 2005 de Prix Saint-Michel voor beste Franstalige stripscenarist.


Het fantastische realistische tekenwerk is van Zbigniew Kasprzak, alias Kas. Deze Pool maakt van elke plaat een waar schilderij. Hij begon na zijn afstuderen als cartoonist te werken bij een Pools sporttijdschrift. Na twee prijzen voor zijn werk in ontvangst te hebben genomen begon hij strips te tekenen. Omdat hij dichter bij zijn lezerspubliek wilde wonen, hij maakte vooral Franstalige strips, verhuisde hij naar België. Hij ontving in zijn carrière nog vier prijzen en hij zal er waarschijnlijk nog wel een paar bij krijgen want hij is nog lang niet uit getekend.

Shooting Star: Marilyn Monroe is de derde uit de Rebels reeks. Er zijn in totaal zes albums uit deze serie verschenen en elke strip behandeld het leven van een beroemdheid, waaronder Che Guevara, John F. Kennedy, Massoud, Jim Morrison en James Dean. Alle delen, met uitzondering van Jim Morrison zijn geschreven door het echtpaar Charles en door verschillende tekenaars getekend.

Links:
Shooting Star - Marilyn Monroe Stripinfo.be
Shooting Star - Marilyn Monroe Catawiki
Marilyn Monroe Wikipedia
Jean-François Charles Comiclopedia
Kas Comiclopedia
Maryse Charles Wikipedia


dinsdag 2 mei 2017

Gauguin en Van Gogh - Een Striprecensie


Deze recensie bevat mogelijke spoilers.

Deze strip, geheel van de hand van Matena, gaat over de relatie tussen de twee legendarische schilders die eindigde in het afsnijden van Van Gogh's oor.

Matena beschrijft aan de hand van een terugblik de situatie die leidde tot het afsnijden van Van Gogh's oor. Tegenwoordig is er heel wat meer over bekend dan in 1990 toen deze strip uit werd gebracht. Matena heeft dus een behoorlijk deel zelf moeten invullen.

Dat van Gogh psychisch niet in orde was dat was wel algemeen bekend. Experts denken nu dat hij leed aan epilepsie, schizofrenie en alcoholisme, mogelijk had hij ook een bipolaire stoornis (een ziekte die gepaard gaat met extreme stemmingswisselingen). Lang werd ook gedacht dat dat hij alleen het lelletje van zijn oor had gesneden omdat een heel oor afsnijden lastig leek. Uit de tekeningen van de dokter die hem behandelde blijkt dat hij wel degelijk zijn hele oor af had gesneden. Met een beetje scherp scheermes blijkt dat het mes net zo makkelijk door een oor gaat als door een pakje boter. Het is trouwens niet aan te raden dit zelf thuis uit te gaan proberen. Matena doet ons geloven dat zijn oor per ongeluk in een gevecht is afgesneden. Dit lijkt mij heel onwaarschijnlijk want het oor was ‘netjes’ langs het gezicht afgesneden. In een gevecht zou eerder een deel in plaats van zijn hele oor afgesneden zijn. En er van uit gaande dat hij schizofreen was lijkt het voor de hand te liggen dat hij in een waan zijn oor heeft af gesneden.


Hij heeft zijn oor laten bezorgen bij het bordeel wat hij vaak bezocht. Een mysterie blijft of hij dat zelf heeft bezorgd of laten bezorgen. Dat laatste lijkt mij waarschijnlijker aangezien Van Gogh thuis in een plas bloed is gevonden. Matena laat Van Gogh het oor zelf bezorgen bij het bordeel. Wel bekend is dat hij het heeft geadresseerd aan de schoonmaakster van het bordeel en niet, zoals lang werd gedacht, aan een van de prostituees. Deze schoonmaakster had diverse littekens. Er wordt nu van uit gegaan dat Van Gogh empathie voelde voor deze vrouw en dat de gift van zijn gezonde oor haar littekens zou kunnen helen. Gauguin had ooit gezegd dat Van Gogh zichzelf zag als een Christus. In de bijbel staat ‘neem dit, dit is mijn lichaam’, dit zou dus een acceptabele verklaring kunnen zijn voor het schenken van zijn oor. Van Gogh nam de bijbel dus wel erg letterlijk.

Matena stelt dat Van Gogh homofiel zou zijn geweest. Matena stelt dat hij de bordelen wel bezocht, maar dat hij geen sex had met de dames van plezier. Zelf betwijfel ik dat want op 8 oktober 1888 schrijft hij aan zijn broer Theo dat hij al enige tijd zonder vrouwelijk gezelschap was geweest omdat hij voor minstens drie weken geen geld genoeg had om naar het bordeel te gaan ‘om voor 3 francs een vrouw te neuken’. (bron Van Gogh museum). Zo letterlijk nam hij de bijbel dan weer ook niet.

Dat is altijd het probleem als je een boek of een strip of een film maakt over een mysterie. De interpretatie van het mysterieuze voorval dat de schrijver behandelt heeft, zal meestal na een paar jaar achterhaald blijken doordat er nieuwe feiten aan het licht komen.

Links:
The Mystery of Van Gogh's Ear docu.
Gauguin en Van Gogh Catawiki
Gauguin en Van Gogh Stripinfo.be
Dick Matena Comiclopedia
Dick Matena
Was Van Gogh misschien homoseksueel?

maandag 1 mei 2017

Van niksdoen krijg je dorst - een striprecensie


Sokal bedacht op 20 jarige leeftijd de drankzuchtige eend Inspecteur Canardo. ‘Van niksdoen krijg je dorst’, dat in 1979 in de wordt vervolgd romans reeks werd uitgebracht, bevat een bundeling van de eerste korte verhalen die in het wordt vervolgd tijdschrift verschenen. In deze verhalen probeert Canardo verschillende misdrijven op te lossen waarbij hij vaak meer een speelbal is van figuren die hem gebruiken voor hun eigen (politieke) gewin. Hoewel al deze korte strips op zichzelf staande verhalen zijn zit er wel een chronologische volgorde in de ontwikkeling van deze eend die een kruising is tussen Philip Marlowe en Donald Duck. Er is maar zoveel wat een mens…, eh eend, aankan en Canardo zoekt zijn heil steeds meer in de fles. Dit kan maar één ding tot resultaat hebben…, maar toch heb ik nergens het gevoel dat Sokal met een wijzend vingertje staat te zwaaien.


Ik heb mij afgevraagd wat mij zo trekt aan deze eend, die toch wat als een looser op mij zou moeten over komen. Hij probeert zijn werk zo goed mogelijk te doen en zijn leven op de rit te krijgen, maar hij krijgt alleen maar tegenslagen te verduren. Geen wonder dat hij zijn toevlucht zoekt in de drank en dat al zijn vrienden zich 24 uur per dag in het café lijken te bevinden helpt natuurlijk ook niet mee. Toch laat hij zich nooit verleiden tot het slechte pad of een wraak actie. Dit oogst bij mij dan wel weer enige bewondering. Ik heb mij nooit zo aangetrokken gevoeld door de standaard helden die geen enkele slechte eigenschap hebben, misschien vind ik deze eend daarom wel zo sympathiek.

---

Links:
Van niksdoen krijg je dorst op stripinfo.be
Inspecteur Canardo strips op Catawiki
Inspecteur Canardo op Wikipedia
Benoît Sokal op Wikipedia
Benoît Sokal op Comiclopedia

zaterdag 1 april 2017

De Meester Magiër - een striprecensie


De wereld van de Immies wordt opgeschrikt wanneer er vreemde schaduwen opduiken. Odkin gaat op pad om hulp te zoeken bij een magiër.

Deze fantasystrip is geschreven en getekend door Wallace Wood. Wood begon zijn carrière met het tekenen van pulpcomics als Shock suspenstories, Weird Fantasy, Hercules en veel andere, maar mijn eerste kennismaking met hem was via de ‘Doortje Stoot’ albums. Zijn realistische tekenstijl sprak mij gelijk aan en zijn gevoel voor humor was ook wel aan mij besteed.


De Meester Magiër bevat weinig humor en is vooral een avonturenverhaal wat wat elementen bevat van De legende van Arthur. Zo moet Odkin ook een zwaard uit een steen zien te trekken. Maar het verhaal van Wallace Wood is verder wel degelijk origineel.

Wood staat ook wel bekend om de erotiek in zijn strips. Hoewel de Immievrouwen wel van een potje sex houden komt er in deze strip maar weinig bloot en erotiek voor, maar de verrassende wendingen in het verhaal, die ik niet zal verklappen, en het sublieme tekenwerk maken dit album zeker de moeite waard.

---

Genre: Fantasy
Links:
De meester magiër catawiki
De meester magiër stripinfo.be
Wallace Wood comiclopedia
Wallace Wood wikipedia

vrijdag 3 maart 2017

Meccano de ruwe gids - een striprecensie


Meccano is een klein vorstendommetje aan de Middellandse Zee waar de rijken der aarde leven als personeel van de allerrijksten der aarde. Het leven wordt er beheerst door hebzucht, hedonisme en opportunisme. De ruwe gids geeft de lezer inzicht in de gebruiken van dit imaginaire stadstaatje, waar de overtreffende trap de norm is.


Deze zeer amusante grafische novelle is geschreven en getekend door Hanco Kolk. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik haal Hanco Kolk en Peter de Wit altijd door elkaar. Ik zag de twee voor het eerst in het tv programma ‘Wordt Vervolgd’ waar ze gezamenlijk een teken workshop gaven. Hoewel ik toch wat te oud was voor dit tv programma, sommige items vond ik toen al rond uit kinderachtig, vond ik die workshop toch wel leuk. Niet dat ik er beter ben door gaan tekenen hoor, ik kan nog steeds geen rechte lijn op papier zetten.
De samenwerking tussen de twee is zeker goed bevallen want ze maken al jaren de dagstrip Single samen. Kolk heeft een heel karakteristieke manier van tekenen, hij geeft een geheel eigen invulling aan het tekenen van een lijn. Zijn lijnen dansen over het papier, in ‘Meccano de Ruwe Gids’ nog meer zelfs dan in de Single dagstrip. Soms geven de lijnen alleen een indruk weer van het afgebeelde, de lijnen lijken mee te voeren op de emotie van wat er verteld wordt. Kolk heeft zijn tekenwerk tot de kunst verheven zonder dat het arty farty wordt.


Dan over naar de scenarist Hanco Kolk. Kolk slaagt er in om een serieus onderwerp op een ironische manier te vertellen. Het verhaal begint met een verkrachtte Miss, geen erg leuk onderwerp, maar het verhaal wordt zo absurdistisch dat ik er erg om heb moeten lachen.

---

Links:
Hanco Kolk catawiki
Hanco Kolk wikipedia
hanco Kolk comiclopedia
Andere Meccano striprecensies op stripinfo.be

donderdag 2 maart 2017

Moord in de berm - een striprecensie


De zwerfhond Fernand komt terug van zijn omzwervingen en komt er achter dat zijn geliefde vermoord is. Op zijn zoektocht naar de identiteit van de moordenaar wordt hij geholpen door Canardo, een sjofele eend.

De inspecteur Canardo strips zijn het belangrijkste wapenfeit van schrijver / tekenaar Benoît Sokal. Moord in de berm is het eerste Inspecteur Canardo album wat in 1981 verscheen. Sokal zet de Disneyachtige figuren in een lugubere wrede wereld neer. Er wordt flink op los gevloekt, gerookt, gezopen, drugs gebruikt, geknokt en gemarteld. Fernand en Canardo, die de helden in dit verhaal zijn, zijn alles behalve dapper. Canardo doet een beetje denken aan de oude privé detectives uit de jaren 40 en 50 als Philip Marlowe en types die werden gespeeld door Humphrey Bogart, ware het niet dat hij een lagere moraal er op na houd. Dat maakt dat deze strip minder geschikt is voor de jongere lezertjes.



Verhaaltechnisch zit het verhaal ook goed in elkaar, de spanning is goed opgebouwd en de ontknoping is origineel en geheel in de sfeer van het verhaal. Maar daar zal ik niet te veel over verklappen. Het tekenwerk is ook subliem gedaan. De Disneyachtige personages zijn wat minder gelikt dan dat ze bij Disney zijn, wat weer prima past bij de harde toon van het verhaal.

Ik vind dit een erg origineel album en ga zeker meer uit de Inspecteur Canardo reeks verzamelen.

---

Genre: detective misdaad
Links:
Canardo catawiki
Canardo wikipedia
Benoît Sokal wikipedia
Benoît Sokal comiclopedia

woensdag 1 maart 2017

De kat van de rabbijn 1, 2 en 3 - een striprecensie



Zoals de titel al doet vermoeden gaat deze serie over een kat, de kat van een Algerijnse Rabbijn. Er is iets bijzonders aan de hand met deze kat. Als hij een papegaai op eet blijkt dat hij plots kan spreken. Dit levert interessante gesprekken op.

Zowel het verhaal als de tekeningen zijn van Joann Sfar. Mijn eerste kennismaking met zijn werk was de Professor Bell serie. Hoewel de tekenstijl mijn in eerste instantie niet zo aansprak kocht ik, na het lezen van de tekst op de achterkant, de hele Professor Bell serie. Omdat de bizarre humor mij wel aansprak kocht ik daarna ook de eerste drie albums van De kat van de Rabbijn. En ook in deze serie ben ik niet teleurgesteld.


De kat stelt kritische vragen aan de rabbijn en houd er interessante filosofieën op na, maar omdat hij zielsveel van zijn baasje en zijn dochter houd wil hij ook de bar mitswa doen. Zoals je al zal verwachten brengt dit toch wat problemen met zich mee. Dit is het verhaal in een notendop van het eerste deel. In het tweede deel ‘De Malka van de leeuwen’ krijgt de rabbijn bericht dat er een Franse rabbijn komt als hij zijn examen Frans niet haalt. De kat probeert hem te helpen en brengt daarvoor een groot offer. In het derde deel ‘De exodus’ gaat de dochter van de rabbijn trouwen en gaan ze naar Parijs om de familie van de toekomstige echtgenoot te ontmoeten. Dit levert nieuwe inzichten op voor de rabbijn.

Hoewel ik weinig weet van het Jodendom en de Joodse gebruiken en het me in eerste instantie eigenlijk ook niet zo interesseert maakt de kritische noot van de kat het verhaal toch interessant.
Het is wel duidelijk dat Sfar filosofisch onderlegd is.

Genre: Grafische Novelle
Links:
Joann Sfar wikipedia
Joann Sfar comiclopedia
De kat van de rabbijn youtube recensie